De verschillen - toen en nu

• Geplaatst op 8 Februari 2021
• Door Marijke
• Geplaatst in geschiedenis
• 0

Wat is er veel veranderd in de afgelopen 10 jaar! Ik neem je mee op een klein reisje door de tijd, langs ontwikkelingen in draagland, mythische draagdoeken en enorme stapels draagdoeken.

Mijn oudste werd geboren in 2013. Dragen had ik niet eens over nagedacht, uberhaupt had ik een hele andere voorstelling van de kraamtijd en het moederschap. Dit mannetje had wat strubbelingen in het begin, maar door mijn fantastische kraamverzorgster Anita had ik een fijne kraamweek. Ik vertrouwde op haar kunnen en het voelde alsof zij net goed aanvoelde wat wij nodig hadden. Ik heb gehuild op haar laatste dag, wat moest ik zonder haar.

Nathan was 3 weken en kreeg een vreselijke spruwinfectie, het mannetje voelde zich niet lekker. Een jeugdverpleegkundige van het CJG raadde mij aan eens te gaan kijken naar een draagdoek. Ik mocht een rekbare doek van ByKay lenen van een vriendin en ging met youtube en een grote beer aan de slag, want toen waren draagconsulenten nog niet echt bekend, en vooral schaars!

Het dragen vonden Nathan en ik wel wat en zo gebruikte ik de doek voor slaapjes overdag en ging de doek standaard mee op visite. Al snel viel ik in de Rabbit-hole van het dragen. Ontdekte dat er ook geweven doeken bestonden en dat eigenlijk wel prettiger is, als ze wat zwaarder worden. Toen waren er merken als Girasol, Hoppediz, Didymos en Oscha. Uiteraard waren er nog meer, maar dit waren toch wel de bekendste.

In die tijd bleven doeken hun waarde behouden en zo kocht ik een draagdoek van Hoppediz tweedehands. Ook deze doek beviel ons erg goed. En toen begon het te kriebelen, als ik nou een draagzak koop, misschien wil manlief dan ook wel, oma in ieder geval wel, zie foto. En ik ging op onderzoek uit. Een vriendin had een Bondolino, een ander een Manduca, een kennis met een Ergobaby en die waren er tevreden over. Ik kon een Manduca passen en die zat heel fijn, dus ik bestelde een Manduca. 

De dragers toen waren minimaal verstelbaar, waarbij bijvoorbeeld een Manduca je het rugpand kon losritsen en de Bondolino kon verkleinen met een veter.

Ondertussen was ik een aardige bezienswaardigheid. Vertederende blikken, opmerkingen met “wat ziet dat er gezellig uit”. En soms ook vragen, vanuit pure onwetendheid. Maar ook mensen die willen helpen, als ze zagen dat ik mijn zoon op mijn rug wilde kopen. In paniek naar mij toegesneld “zal ik helpen? ”
Ik volgende in 2015 de eerste cursus tot draagconsulent, daarna kwamen er steeds meer draagzakken op de markt. In vogelvlucht werd de één na de ander uitgebracht. Op een bepaald punt was het bijna niet bij te houden.

Jaarlijks is er een babyvakbeurs in Duitsland. Kind und Jugend, de laatste editie in 2019 waren er meer dan 200 bedrijven, die een draagzak bij hadden. Ergonomisch? Verre van. Maar het laat wel zien, hoe populair dragen is geworden.